این تحقیق در مورد روابط بین الملل می باشد و دیدگاه قرآن و احادیث را در مورد آن ، مورد بررسی قرار می دهد.
مقدمه
روابط مسالمت آمیز، و دست یابی به صلح عادلانه مورد توجه ویژه ی اسلام است، قرآن کریم، روابط بین الملل را، نه بر مبنای مرزهای جغرافیایی، که بر مبنای مرزهای عقیدتی استوار ساخته، و سرزمینها را به تبع آن به دارالاسلام و دارالکفر تقسیم نموده و مقرراتی را در هر مورد وضع کرده است.
روابـط بـیـن الملل به مـجـمـوعه اقدامات و کنشهای متقابل واحدهای حکومتی، نهادهای غیر دولتی و همچنین روندهای سیاسی میان ملتها اطلاق میشود. دولتهـا، سـازمـان هـا و نـهـادهایی که جامعه بین المللی را تشیکل میدهند، دارای مناسبات سـیـاسـی، اقـتـصـادی و فـرهـنـگـی هـسـتـنـد کـه بـیـانـگـر روابـط متقابل آن ها به صورت روابط دوستانه (همکاری)، و یا رقـابـت و تـعـارض آمـیـز (سـتـیـز یـا مـنـاقـشـه) است.
قـلمـرو دانـش روابـط بـین المللی بسیار گسترده و وسیع است همان طوری که از تعریف فوق پـیـداست، تمامی داد و ستدها و تعامل بین واحدهای سیاسی (دولتها) و سازمانهای بین المللی و مـؤسسات غیر دولتی، در حوزه بررسی و مطالعات این علم قرار میگیرد از این‌رو، روابط سیاسی، کنسولی، اقتصادی، بازرگانی، فرهنگی، نظامی، استراتژیک، دوسـتـی و هـمـجـواری، اطـلاعـاتی و خبری و روابط با سازمانهای بین المللی، موضوعات مهم روابـط بـیـن المـلل مـی‌بـاشـنـد. (احمد نقیب زاده،1371: 10ـ 8).
برقراری ارتباط از نظر قرآن
سؤالی که مطرح است این که آیا قرآن اصل را بر برقراری ارتباط می داند یا مبارزه؟ در جواب این سؤال، نخست بایـد گفت: بررسی آیات قرآن مرتبط با این موضوع نشان میدهد که بـرقراری ارتباط با مـلل غیراسـلامی را نخستین اصل می داند.
دلیل این مدعا این است که فلسفه وجودی بعثت انبیای الهی، خصوصاً پیامبر عظیم الشأن اسلام هدایت جوامع بشری بوده. هدایت و تأثیر گذاشتن بر دیگران زمانی ممکن است که شخص هادی و صاحب پیام در مرحله اول بتواند با مخاطبان خود ارتباط برقرار کرده تا بر آنها تأثیر بگذارد. ناگفته نماند که این نوع ارتباط منحصر به ارتباط میان فردی نیست، بلکه در ارتباط بین ملتها نیز ارسال پیام و تأثیرگذاری، زمانی مقدور خواهد بود که ارتباطی قبل از ارسال پیام وجود داشته باشد. به بیان دیگرهدایت، تأثیرگذاری و ابلاغ رسالت بدون برقراری ارتبـاط، مفهوم و معنی ندارد.
خداوند در قرآن می فرماید:«وَ إِذا حُییتُمْ بِتَحِیةٍ فَحَیوا بِأَحْسَنَ مِنْها أَوْ رُدُّوها؛»(نساء،86)«و چون به شما درود گفته شد، شما به[ صورتی] بهتر از آن درود گویید یا همان را [در پاسخ] برگردانید.»
این آیه شریفه و آیات دیگر بیانگر همزیستی مسالمت آمیز با دیگران در صورت تمایل آنها به همزیستی و برقراری ارتبـاط می باشد.
پس اصل اولی در اسلام بر قراری ارتباط با ملل دیگر است نه جنگ و مبارزه. زیرا با وجود راههای دیپلماسی جهاد مفهوم نداشته، و با هدف استراتژیکی اسلام، یعنی هدایت ملل دیگر به پیروی از مسیر حق سازگاری ندارد، به همین دلیل پیامبر اسلام(ص) قبل از هر جهاد و مبارزه، مکرراً سفیران خود را برای دعوت طرف مخالف به حل مسئله از راههای گفت وگو می فرستادند. صفحات تاریخ گواه این مدعا است، قرآن نیز بارها به این امر اشاره نموده و می فرماید: «دَاعِیا إلَی اللَّهِ بِإِذنِهِ وَ سِرَاجًا مُّنِیرًا» (احزاب،46) «و [پیامبر] دعوت کننده به سوی خدا به فرمان او و چراغی تابناک است.»
هدف از دعوت ملل دیگر اساساً رهایی آنها از ضلالت است. قرآن می‌خواهد ملتهای غیر اسلامی را به راه رستگاری دعوت نماید تا از این طریق بتوانند به زندگی ای بپردازند که متضمن سعادت دنیا و آخرت آنها است. «إِنَّ هَذَا اْلْقرآن یهْدِی لِلَّتِی هِی أَقْوَم»(اسراء،9). قطعاً این قرآن به [آیینی] که خود پایدارتر است، راهنمایی می نماید.
فهرست مطالب
مقدمه
برقراری ارتباط از نظر قرآن
اصول روابط با کشورها از منظر قرآن
الف) روابط با کشورهای اسلامی
ب) روابط با کشورهای غیر اسلامی
شیوه های برقراری روابط با ملل دیگر
اصول روابط بین الملل در اسلام
نتیجه گیری
منابع
فرمت فایل: WORD
تعداد صفحات: 21
مطالب مرتبط