مقاله نقش مهرورزی در پیشرفت و تعالی جامعه چیست

دانلود مقاله نقش مهرورزی در پیشرفت و تعالی جامعه چیست

مقدمه

مهرورزی

مهرورزی، یکی از شیرین‌ترین و دلپذیرترین مفاهیم و واژه‌های زندگی بشر است.

دوست داشتن و محبوب بودن، هر دو مورد ‌علاقه، محبوب و مطلوب انسان‌هاست.

مهرورزی، نه تنها در روابط انسانی دارای ارزش است، بلکه ریشه در مهرورزی الهی دارد. انسان و جهان مرهون و مدیون مهرورزی خدا هستند و بدون رحمت الهی، نه مخلوقی وجود دارد و نه خلقتی، نه پیام‌آوری ظهورمی‌کند، نه کتابی از آسمان نازل می‌گردد و نه انسان، راهی به سوی زندگی می‌یابد.

خداوند، کانون مرکزی همه رحمت‌ها، محبت‌ها و مهرورزی‌هاست و آفرینش، ریشه در رحمت و مهرورزی خدا دارد. او هم بهترین حبیب است و هم بهترین محبوب؛ هم رحیم است و هم رحمان و این دو صفت، در صدر تمام سوره‌های قرآن، علاوه بر متن بسیاری از آیات، تکرار شده‌اند. در قرآن کریم چهار بار از خداوند متعال به عنوان “ارحم الراحمین”؛ برترین مهربانان، یاد شده است. شاید یکی از امید‌بخش‌ترین آیات قرآن، آیه ۱۲ سوره انعام باشد که در آن خداوند نوید می‌دهد که مهرورزی را بر خویشتن حتمی کرده است.

خلقت، آیتی از مهربانی خداست و رسالت، شاهدی دیگر بر مهربانی‌های او و نزول قرآن کریم و دیگر کتاب‌های آسمانی، نشانه‌های رحمت عام او می‌باشند که زمینه را برای بهره‌گیری از رحمت خاص الهی فراهم می‌آورند.

رحمت الهی، بیکرانه است و مرزی برای مهربانی خدا نیست؛

“و رحمتی وسعت کلّ شیء”.

بشر با استفاده درست از رحمت عام خداوند، شایستگی ورود به میهمان‌سرای خاص او را در بهشت برین، پیدا می‌کند.

در روایات اسلامی آمده است که مردی به پیامبر اکرم(ص) گفت: دوست دارم پروردگارم مرا مورد محبت خویش قرار دهد؛ چه کاری باید انجام دهم.

حضرت فرمود: “ارحم نفسک و ارحم خلق الله، یرحمک الله” بر جان خویش و بر خلق خدا، رحم کن تا مورد محبت و مهر الهی قرار گیری.

انسان‌ها به طور عام و به طور خاص، در دو راهی عذاب و رحمت الهی قرار دارند کسی می‌تواند از عذاب الهی برهد و مشمول مهرورزی خدا شود که به خلق خدا محبت کند.

تربیت و مدیریت کلان نظام هستی در دو جهان، به دست خداست و انسان، غیر از خدا، سرپرست و یاوری ندارد. کسی که انتظار مهرورزی از خدا دارد،

–

نقش مهرورزی در پیشرفت و تعالی جامعه چیست؟

در جهان امروز مهرورزی نه تنها به تقویت هویت فرهنگی در جامعه و پشتیبانی از آن منجر می شود بلکه موجب شناسایی هر چه بیشتر تفاوتها و مشابهت های مردمی می گردد. و می تواند سبب شود که انسانها به در ک درستی از همکاری برای رسیدن به سعادت همگان دست یابند. برای آنکه بتوان انتظارات جامعه معاصر را بهتر برآورده کرد ، باید افق های مهر و محبت چنان گسترده شود که تمامی فرهنگهای جهان را تحت پوشش قرار دهد و مبنایی باشد که رشد و تعالی هر جامعه ای برآن بنا شود.

باید بدانیم که بدون به کار گیری این زبان اندیشه پرور نمی توان به ضرورتهای جهانی جامعه پیشرفته پاسخ معقول داد. امروزه تعالی و پیشرفت یک فرایند جهانی است و متاثر از عوامل مختلف درون مرزی و برون مرزی می باشد. پیشرفت و تعالی متضمن برخوردار شدن از زبانی جهانی یعنی مهرورزی می باشد.

زبانی که قادر باشد ارزشها و فضیلت های بومب و ملی هر جامعه ای را به زبان جهانی عرضه کند. در هر جامعه ای یادگیری « هنر گفتن » و « فضیلت شنیدن » یادگیری فن « اندیشه ورزی » به جای « اندیشه اندوزی » و یادگیری « دانش ورزی » به جای « دانش اندوزی » ، یادگیری پرورش منش در کنار اندوزش دانش و یادگیری خویشتن داری برای خویشتن گستری در سایه مهرورزی متقابل امکان پذیر می شود.

گویا به همین سبب است که سازمان های جهانی تعلیم و تربیت از جمله یونسکو به صراحت یاآور می شود که یادگیری در قرن بیست و یکم بر چهار ستون اسقرار می یابد که یکی از ارکان آن یادگیری چگونه با هم زیستن است : که خود یکی از ضروری ترین مهارتهای یادگیری در جهان متکثر کنونی است و شامل مدارا ، همزیستی ، هم اندیشی ، و مهرورزی نسبت به یکدیگر است . تنها از طریق مهر و محبت دو جانبه ی همراه با تفاهم متقابل است که می توان به صلح واقعی در هر جامعه ای دست یافت .

هیچ ارتباط نافذ موثری بدون فرهنگ مهرورزی امکان پذیر نیست. اگر اولیاء و متولیان فرهنگی و تربیتی جامعه فرهنگ مهرورزی را در بین خود و نسل جدید ترویج کنند و خود از این راهبردها به شکل منطقی و جاذب بهره بگیرند ، افراد جامعه نیز خوی مدارا و تفاهم را در خود پرورش می دهند. و در روابط بین فردی و مناسبات اجتماعی خود از طریق مهرورزی به مصالحه دست می یابند.

تنها از طریق مهرورزی معطوف به صلح فراگیر است که تفاهم ، بلند نظری ، دگر پذیری و پذیرش آرای مخالف ، خویشتن داری ، سعه صدر و مدارا در میان افراد نهادینه می شود. شایسته است که مفهوم و معنای صلح را از منظر کلام مولای متقیان ، علی (ع) نیز بدانیم. امام در یکی از سفارش های خود می فرماید: « پیش نهاد هیچ صلحی را که خشنودی خدا در آن باشد رد نکن .

که آسایش رزمنگان ، آرامش خود و امنیت کشورت در صلح تامین می شود . اما پس از صلح از دشمن سخت برحذر باش که گاهی برای غافلگیر کردن تو ، خود را به تو نزدیک می کند. پس جانب احتیاط فرو مگذار و خوش بینی را از خود بران و اگر با دشمن پیمانی بستی تا او را در پوشش پناه خویش بگیری به پیمان خود وفادار بمان و ذمه ات را با امانت کامل پاس دار و جان خود را سپر عهد و پیمان خویش قرار ده که در میان واجبات خداوند بزرگ شهرت وفای به عهد بزگترین است و ملتها به رغم جدایی گرایش ها و پراکندگی آراء در این مورد سخت هم داستانند.

خداوند عهد و ذمه خود را فضای امنی قرار داده ، با مهر خویش پرتوش را میان بندگانش گسترده است و حریمش ساخته که در آن پناه گیرند و در سایه اش بیارامند. این همه برای آن است که انسان به والایی اخلاق و ژرفای روح دست یابد ، زیرا آنچه انسان را والا می سازد نه شدت احساسات والا ، که گستره و عمق اندیشه والا و متانت و مهرورزی در گفتار و کردار اوست . کارکرد صلح و مدارا در فرایند ارتباط های اجتماعی معطوف به همین هدف والا می باشد. با دانستن این واقعیت که مهرورزی در معنای حقیقی اش همانا حضور آگاهانه در هستی و یگانگی و وفاق با دیگر افراد بر اساس استقلال و همبستگی است ، می توان گفت : که حاصل این تفاهم و تعامل کمک به سعادت و خوشبختی معنوی انسانهاست.

اینکه بدانیم چگونه زندگی کنیم ، چگونه با هم زندگی کنیم ، و چگونه با هم شاد و غمگین باشیم و چگونه به آینده روشن امید وار باشیم . در چنین جامعه ای است که زیستن با زیباترین شکل خود نمایان می شود و روح آن کس مسرور است که هنر زیستن و شادمانه زیستن را فرا بگیرد و شوق زندگی را در وجود خویش به همراه خوشبخت کردن همنوعان خود پرورش دهد. انسان در خلاء و بدون حضور دیگران نمی تواند انسانیت و جوهره ربوبی خویش را دریابد . اگر مهرورزی نباشد ، هیچ اندیشه ای بارور نمی شود و هیچ جامعه ای به تعالی نمی رسد. و……..