خواص پشمینه یا همان چای کوهی

خواص پشمینه یا همان چای کوهی

پشمینه یا کلکنهبیشتر گل پشمینه مصرف درمانى دارد تا اعضاء دیگر آن.

مزاج گیاه دارویی پشمینه گرم و خشک است. پشمینه بازکننده قولنج‏هاى سرد مزاج مدر بول و بازکننده عادت ماهانه در زنان و متلاشى‏کننده سنگ مجارى ادرارى و صفراوى است گوسفندان معمولا مقدار کمى از پشمینه (کلکنه) را مى‏خورند و همین مقدار شیر آنها را بسیار معطر و مفرح مى‏سازد اما وقتى گوسفند شیرده زیادتر از مقدار عادى از پشمینه (چای پشمی) بخورد شیر آن خون‏آلود مى‏شود. افراد گرم‏مزاج هم باید از گیاه پشمینه (کلکنه) مقدار کمى بخورند و با داروهاى دیگر مصرف نمایند چون خوردن زیاد چای کوهی(کلکنه) ادرار را خون‏آلود مى‏کند. اخلاط بلغمى غلیظ بدن را که در شش‏ها یا امعاء یا رحم متمرکز شده‏اند خوردن این گیاه دفع مى‏سازد براى مداواى قولنج مقدار 3 تا 5 گرم از گل پشمینه (کلکنه) را با پنج گرم کتیراى گون و پنج گرم گل بنفشه پودر کرده و با مقدارى آب گرم بخورند سبب باز شدن قولنج مى‏گردد. مردانى که یا زنانى که تمایل جنسى آنان کم شده باشد یا ضعف در قواى تناسلى خود احساس کنند اگر بمدت چند روز روزى پنج گرم از گل پشمینه(چای کوهی) را با ده گرم مغز دانه خربزه و چهل گرم کره گوسفندى و هفتاد گرم عسل بصورت معجون درآورده و بخورند قدرت و تمایل جنسى در آنان بشدت افزون مى‏گردد. نوشیدن مقدارى از آب جوشانده گل پشمینه (کلکنه) برطرف‏کننده حالت غش و خفقان مى‏باشد.

نکته بسیار مهم: پشمینه (کلکنه) چون کشنده جنین است زنان باردار مجاز بخوردن آن نیستند و حتى اگر بخور جوشانده این گیاه را در زیر رحم بدهند سبب سقط جنین خواهد شد.

اگر کلکینه(پشمینه) را بصورت جوشانده مصرف نمایند یعنى آن را جوشانده صاف نموده و آب صاف شده را بخورند مقدار خوراک آن ده گرم است.

پشمینه(گل پشمی) براى اکثر بیماریهاى رطوبى نافع است و بخصوص براى بیماریهاى روماتیسمى و درد مفاصل از آن استفاده مى‏کنند.

توکلیجه‏[1]

گیاهى است شبیه غوره پنبه نام دیگرش دارى کلکینه(dari kolkina) است، دم کرده این گیاه را براى رفع سرماخوردگى به بیمار مى‏خورانند.[2]

خواص دیگر پشمینه (کلکنه):

جوشانده سرشاخه‏هاى پشمینه را جهت تقویت و تنظیم دستگاه رحمى و ضد عفونى کننده مجارى ادرار و رفع سردرد، بخصوص میگرن تجویز کرده‏اند جوشانده پشمینه مدر بوده و در انداختن بعضى از انواع سنگ کلیه معجزه مى‏کند، براى مبتلایان به هیسترى، صرع، کم خونى دختران، سیاتیک، دردهاى عصبى، دفع کرم، قطع قاعدگى در دختران جوان و کلیه اختلالات قاعدگى و ترشحات زنان آن را تجویز کرده‏اند.[3]

[۱] خسروى، سید مهدى، گیاهان دارویى و نحوه کاربرد آنها براى بیماریهاى مختلف در طب سنتى، ۱جلد، فروشگاه اینترنتى نشر محمد – تهران، چاپ: نهم، 1386 ه.ش.
[۲] جمعى از نویسندگان، پیام بهارستان، ۱جلد، کتابخانه موزه و مرکز اسناد مجلس شوراى اسلامى – تهران، چاپ: اول، 1390 ه.ش.
[۳] نورانى، مصطفى، دائره المعارف بزرگ طب اسلامى (نورانى)، ۱۲جلد، ارمغان یوسف – قم، چاپ: اول، 1384 ه.ش.