تحقیق در مورد نورمن فاستر

نورمن فاستر، متولد ماه ژوئن 1935 و شهر منچستر، شاه مهره ی تاریخ معماری انگلستان است. او که از یک خانواده ی طبقه ی کارگر اهل منچستر بود،مدرسه را در سن شانزده سالگی ترک و در حالی که در سالن تالار شهر منچستر به عنوان منشی مشغول به کار بود به معماری علاقه مند شد. پس از گذراندن دوران سربازی در راف با ثبت نام در مدرسه معماری دانشگاه منچستر به فراگیری دروسی نسبتاً سنتی پرداخت وسپس به صورت بورسیه در دانشگاه ییل پذیرفته شد.

در آنجا با ریچارد راجرز ملاقات کرد و تحت تاثیر پل رادرف، با کمینیستر فولر، چارلز و ری ایمز و میس وندررو قرار گرفت. در روند شکل گیری شخصیت حرفه ای فاستر نمی توان به نقطه عطفی اشاره نکرد که در حقیقت توانست فاستر را به جهانیان بشناساند و آن اعطای مدال طلای RIBA (یکی از ارزشمندترین جوایز معماری جهان) در سنین میان سالی به وی بود. درست زمانی که هنوز فرصت های زیادی برای او باقی مانده بود. فاستر با دریافت این جایزه غوره شده یا نشده دیگر مویز شده بود. وی در این سال (1983) تنها 48 سال داشت و بسیار جوان تر از آن بود که بتواند در این سن به چنین رتبه ای نایل شود.

فاستر در پهنه ی عمر حرفه ایش با صراحت و قاطعیت تمام از جانب داری مباحث سبک گرایانه (که بخش مهمی از مباحث معاصر ما را به خود اختصاص داده) خودداری کرده و از آن فاصله گرفته است، اما از همان بدو فعالیت حرفه ای خود سعی بر کشف افق های تازه ای داشته که از آنچه امروز بارزترین شوق معمارانه قلمداد میشود بسیار فاصله دارد و این برگرفته از چشمه جوشان اساتیدش از فولز وایمز تا پره، چاریو، پاکستون و ایفل میباشد. فاستر هیچگاه حتی نیم نگاهی نیز به نقد های کلیشه مآبانه ای که او را در زمره معماری صنعتی و نه هنری جای می داد نداشته و با ارائه شاهکارهای بی نظیری، به همگان بویژه منتقدین و تاریخ نگاران معماری آموخت که همان گونه که ریشه واژگانی «فن آوری » به هنر می زند مرزی برای چنین تفکیک هایی وجود ندارد.

از فاستر زیاد میتوان آموخت، اما مهمتر از هر چیز در شرایط کنونیصنعت ساخت و ساز کشورمان، آموزه های او در انطباق جنبه های هنری یک ساختمان با جوانبی مانند هزینه، زمان و کیفیت است. هرمی که دست یابی به هر یک از رئوس آن به تنهایی ارزشی در پی ندارد.

در طول تاریخ، رابطه نزدیک معماری و زمینه های عمومی تر آن از جامعه، فرهنگ و اقتصاد گرفته تا سیاست تفسیر های ارائه شده از معماری را بر اساس برداشت ها و ترجمان زمینه ها و گستره های مختلف دیگر توجیه می کند. در سایه چنین رویکردی، دست یابی به شناخت نسبتاً دقیقی از «فن آوری برتر» ممکن می شود؛ یعنی موضوعی که از سالهای دهه شصت تاکنون اهمیت یافته است.
در نتیجه، توجه به معماری بر اساس واژگان اقتباس شده از علم،هنر،جامعه شناسی و زمینه های دیگر اتفاقی نیست. تا جایی که این واژگان توانسته است ماهیت متضاد گونه ای پدیده را که معماری خود را از طریق آن بیان می کند روشن تر و ملموس تر سازد.