مقاله بررسی پذیرش تکنیکهای کنترل رفتاری از سوی والدین مراجعه کننده به بخش کودکان

دانلود مقاله بررسی پذیرش تکنیکهای کنترل رفتاری از سوی والدین مراجعه کننده به بخش کودکان

کلیات

پایه و اساس رشته دندانپزشکی کودکان توانایی هدایت کودکان با تجربیات دندانپزشکی آنها است.در کوتاه مدت این مهارت دندانپزشک امتیازی برای تامین نیازمندی های فوری دندانپزشکی کودکان است.بیشتر آثار سودبخش ماندگار نیز ، هنگامی که بذر های سلامت دندانی آینده کودکان در اوایل زندگی کاشته شود،حاصل می شود.اگر هدف حرفه دندانپزشکی را ایجاد نگرشهای مثبت نسبت به این رشته و بهبود سلامت دندانی جامعه بدانیم ، کودکان راه منطقی رسیدن به این هدف در آینده اند.

–

متغیر های مو^ءثر بر رفتار دندانپزشکی کودکان:

کودک مضطرب و ترسویی که پیش بینی ملاقات ناخوشایندی را می کند،در مقایسه با کودکی که ترس واضطراب کمتری دارد،بیشتر مستعد داشتن چنین تجربه ناخوشایندی است.اضطراب یا ترس بر رفتار کودک و بر موفقیت ملاقات دندانپزشکی تاثیر زیادی می گذارد.مکتبهای مختلف روانشناسی اضطراب را خصوصیتی شخصیتی می دانند،اما عقاید گوناگونی را درباره منشا این ویژگی ابراز می کنند.متغیر های بسیاری را در پیشینه کودکان با این رفتارها ،مربوط دانسته اند: ^(۳)

–

۱-اضطراب مادری:

در سالهای گذشته مرسوم بود که مادران بیشتر از پدران کودک را به مطب دندانپزشکی می آوردند.اضطرابی که مادران در ملاقاتهای دندانپزشکی از خود نشان می دادند،منابع دندانپزشکی را تحت تاثیر خود قرار داده است.اگر چه در آینده نزدیک ممکن است این عنوان به “اضطراب والدین”تغییر نام دهد.در حال حاضر چنین تغییری می تواند زود هنگام باشد.بیشتر تحقیقات نشان دهنده رابطه مهمی بین اضطراب مادر و رفتار کودک از نظر همکاری در اولین ملاقات دندانپزشکی است.اضطراب زیاد والدین بر رفتار کودکان آنها تاثیر منفی دارد.دانسته های علمی نشان می دهد که اضطراب مادران بر کودکان در تمام گروههای سنی تاثیر دارد. بیشترین اثر آن بر کودکان زیر ۴ سال است. زیرا همزیستی بین کودک و مادر از نوزادی آغاز می شود و به تدریج رو به کاهش می گذارد.^(۳)

–

۲-تاریخچه پزشکی:

توافق عمومی وجود دارد که کودکانی که دارای تجربه مثبت پزشکی هستند، همکاری بهتری با دندانپزشکان دارند. کیفیت ملاقاتهای گذشته از نظر احساسی از تعداد ملاقاتها مهم تر است. دردی که کودک در ملاقاتهای پزشکی قبلی تجربه کرده است ، نکته مهم دیگری در تاریخچه پزشکی اوست. این درد ممکن است ، خفیف یا شدید ، حقیقی یا خیالی باشد. با وجود این باور های والدین در مورد درد ملاقاتهای پزشکی گذشته نیز بررفتاروهمکاری کودک درمحیط دندانپزشکی مو^ءثراست.

همچنین مطالعات نشان میدهد که تجربیات بد جراحی گذشته،بر رفتار کودکان در اولین ملاقات دندانپزشکی تأثیر دارد،اما این حالت در ملاقاتهای بعدی دیده نمی شود.^(۳)

–

۳-آگاهی از مشکلات دندانی:

برخی از کودکان ممکن است از مشکلات دندانی خود آگاه باشند.این مشکل ممکن است وخیم مانند آبسۀ مزمن دندانی ویا ساده مانند رنگ گیری با منشأ خارجی دندانها باشد.با وجود این گرایشی به رفتار در اولین ملاقات دندانپزشکی وجود دارد،زیرا کودک میداند که مشکل دندانی دارد. چنین رفتاری ممکن است از جانب والدین به کودک انتقال یابد.

دندانپزشک با آگاهی از اهمیت این متغیر می تواند والدین را از ارزش اولین ملاقات دندانپزشکی کودک قبل از بروز مشکلات دندانی آگاه سازد.^(۳)

–

طبقه بندی رفتار کودکان از نظر همکاری:

در طی معاینۀ کودک میزان همکاری وی مورد توجه قرار می گیرد، زیرا کلیدی برای انجام درمان محسوب می شود.

روشهای گوناگونی برای طبقه بندی رفتار کودکان در محیط دندانپزشکی وجود دارد.

طبقه بندی بالینیWright  کودکان را در سه دسته قرار می دهد:   ۱- همکار   ۲- فاقد توانایی همکاری   ۳- بالقوه همکار

۱-    کودکان همکار دارای آرامش معقول و حداقل بیم و هراس هستند و حتی ممکن است علاقه مندی و اشتیاق از خود نشان دهند.آنها می توانند با روش مستقیم و شکل دهی به رفتار درمان شوند. وقتی معیاری برای رفتار تعیین می شود،آنها در آن چهار چوب عمل می کنند.

۲-    کودکانی که نمی توانند همکاری کنند بر عکس هستند.کودکان خردسال در این دسته قرار دارند زیرا به علت سن کم ارتباط با آنها مشکل است و نمی توان درک مطلب را از آنها انتظار داشت.گروه دیگری که همکاری نمی کنند ، دچار ناتوانیهای خاص یا معلولیت هستند.شدت وضعیت آنها مانع همکاری به روش معمول است. در چنین مواردی که کودک فاقد توانایی همکاری است ، باید روشهای کنترل رفتاری ویژه ای را به کار برد مثل P.B

مشکل رفتاری ، واژه مشخصی است که می توان به کودکی نسبت داد که با استعداد است ، ولی توانایی همکاری ندارد. رفتار اینها با کودکانی که فاقد توانایی همکاری هستند متفاوت است ، زیرا این کودک توانایی انجام همکاری را دارد.

روش دیگری که در تحقیقات علوم رفتاری به کار می رود سنجش رتبه ای رفتار Frankl است.این معیار رفتار های مشاهده شده را به ۴ دسته تقسیم می کند که از کاملا مثبت تا کاملا منفی متغیر است. شرح مقیاس به این گونه است:

رتبه ۱ / کاملا منفی: از درمان سر پیچی می کند و به شدت گریه می کند یا تر سو است.

رتبه ۲ / منفی: تمایل به قبول درمان ندارد ، همکاری ندارد، شواهدی از رفتار منفی نشان می دهد ولی چشمگیر نیست ( کج خلقی ، کناره گیری )

رتبه ۳ / مثبت : درمان را قبول می کند همزمان احتیاط هم دارد،تمایل به موافقت با دندانپزشک را دارد، همزمان شرط می گذارد ولی دستورات دندانپزشک را با همکاری پیروی می کند.

رتبه ۴ / کاملا مثبت: رابطه خوبی با دندانپزشک دارد و به اعمال دندانپزشکی علاقه مند است ، می خندد و لذت می برد.

روش طبقه بندی Frankl وسیله تحقیق عمومی است و برای ثبت رفتار های کودکان در مطب دندانپزشکی باید به شکل مختصر در آید.درمانگر می تواند کودکانی را که رفتار همکارانه مثبتی از خود نشان می دهند با علامت + یا ++ مشخص کند . بر عکس رفتار غیر همکارانه را با نشانه های – یا – – یاد داشت نماید. نقص این روش ، کافی نبودن اطلاعات بالینی درباره کودکان غیر همکار است. برای مثال اگر کودکی به عنوان – تلقی شد به کار برنده این روش طبقه بندی مجبور است که کیفیت واکنش را تعریف و درجه بندی کند. با ثبت “- ، گریان ” توصیف بهتری از مشکل بالینی حاصل می شود.^(۳)

–

والدین بیمار خردسال:

والدین تقریبأ از هنگام تولد فرزندانشان، رفتار آنها را به کمک رفتارهای ویژۀ انتخابی تشویق و تنبیه ،روشهای انظباطی و مقداری آزادی دادن شکل میدهند.حداقل در سالهای اول،اصولاً این والدین هستند که کودکان کارهای خوب وبد را از آنها می آموزند. فرهنگ والدین و  وضعیت اجتماعی- اقتصادی والدین تا حدّی در قبول روشهای کنترل رفتاری تأثیر دارد . بعنوان مثال اکثر والدینی که وضعیت اجتماعی- اقتصادی بهتری دارند مخالف روش بیهوشی عمومی هستند. کاهش قبول این روش ممکن است ناشی از این حقیقت باشد که گروه اجتماعی مرفه تر نسبت به خطر های بیهوشی عمومی آگاهتر هستند.

همچنبن اکثر والدین آینده نگر و وظیفه شناس با سطح متوسط ،تمایل به دریافت فوری مراقبتهای دندانپزشکی هستند وآنها مسواک زدن و معاینات دندانپزشکی را به عنوان امری بدیهی می پذیرند.برخی دیگر از والدین هم از نظر اقتصادی- اجتماعی در درجۀ متوسط یا بالا قرار دارند و ممکن است از اهمیت دندانپزشکی به خوبی آگاه باشند ولی به درستی به آن نپردازند. گاهی اوقات این والدین آنقدر گرفتار زندگی روزانه خود هستند که فرصت همکاری با برنامه های بهداشت دهان یا حتی آوردن کودک خود به مطب دندانپزشکی را ندارند. بنابراین قواعد کلی همیشه صادق نخواهد بود. با توجه به درک اهمیّت نقش والدین در مثلث درمانی  دندانپزشکی کودکان و لزوم جلب همکاری آنها، اهمیّت گفتگو با والدین آشکار می شود.والدین کودک بیمار اغلب به آگاهی و راهنمایی در مورد درمانهای دندانپزشکی کودکانشان نیاز دارند .ما در جامعه ای پر ادعا زندگی می کنیم و بهبود رابطه با والدین امری حیاتی است.

رفتارهای کودکان در مطب های دندانپزشکی قویاً مرتبط با روش زندگی والدین – ترجیحات و خواسته های آنهاست.^(۳)

–

راهبرد های گروه دندانپزشکی:

 هدف اصلی در درمانهای دندانپزشکی این است که علاوه بر درمان گام به گام نگرش مثبتی نسبت به دندانپزشکی در کودکان ایجاد شود ،از این رو باید ابتدا رفتار کودکان را قبل از وعده ملاقات تغییر داد. روشهای متعددی در این زمینه وجود دارد :

– فیلم یا نوارهای ویدیوئی برای ایجاد مدل کودکان خردسال تهیه شده،با این هدف که بیمار رفتارهای شبیه مدل از خود نشان دهد.

– همچنین تغییر رفتار قبل از وعده ملاقات می تواند با استفاده از مدلهای زنده مانند خواهر و برادر، کودکان دیگر یا والدین انجام شود در این مواقع بسیاری از کودکان خردسال بعد از معاینۀ والدینشان  می خواهند از صندلی دندانپزشکی بالا روند.

– یکی دیگر از روشهای تغییر رفتار فرستادن نامه قبل از وعده ملاقات است. تماس قبلی با والدین می تواند راهی را برای آماده سازی کودک در نخستین ملاقات دندانپزشکی فراهم کند.^(۳)

–

کنترل رفتار و ارتباط با کودکان :

روشهای گوناگونی برای کنترل رفتار و ارتباط با کودکان در مطب دندانپزشکی وجود دارد که شامل :

 ۱-       شکل دهی رفتار

۲-       باز آموزی

۳-       شرطی سازی آزارنده

 ۱-شکل دهی رفتار[۱]:یک تکنیک معمول و غیر فارماکولوژیک  بوده و حالتی از تغییر رفتار یا Behavior Modification است که بر اساس اصول یاد گیری اجتماعی است و عملی است که کودک را به آهستگی به سمت رفتارهایی دلخواه هدایت می کند و تا زمانی که درمانگر به خواسته اش نرسد ادامه می یابد.

بر طبق این نظریه بیشتر رفتارها از طریق یاد گیری است و این خود باعث برقراری ارتباط بین محرک و پاسخ می شود. لذا به آن تئوری تحریک-پاسخ((Stimulus-Response theory نیز می گویند.از موارد مهمی که در شکل دهی رفتار باید به آن دقت کرد بیان هدف کلی برای کودک ،بیان ضرورت انجام کار برای کودک و شرح عمل در چند قسمت و هدایت به صورت آهسته است. البته بیان توضیحات باید در سطح درک کودک بوده و باید رفتارهای مناسب کودک تقویت شده  و به رفتارهای نامناسب اهمیت داده نشود.روش TSD شبیه شکل دهی رفتار است ولی با آن تفاوت دارد.Addelston تکنیک TSD را معرفی کرده و این تکنیک از سال ۱۹۵۹ که معرفی شد تا کنون به عنوان اساس کنترل رفتاری شناخته شده است.TSD مجموعه ای از شبیه سازی های پی در پی است.این روش جزئی از شکل دهی رفتار است که باید توسط تمام اعضای تیم دندانپزشکی اجرا شود.^(۳)

۲-    باز آموزی[۲]:کودکانی که در مطب مضطرب بوده یا رفتار منفی دارند(در نتیجه ملاقات دندانپزشکی قبلی یا توضیح نامناسب توسط والدین یا هم سن و سالان  در مورد دندانپزشکی)

نیاز به باز آموزی دارند که با تکنیک های خنثی سازی یعنی کاربرد روشهای دیگر ، اهمیت ندادن یا پرت کردن حواس کودک می توان این روش باز آموزی را انجام داد که در نهایت منجر به شکل دهی رفتار می شود.دندانپزشک در مواجهه با رفتار منفی کودک همیشه باید به هدف خود که ایجاد مجموعه جدیدی از معانی در ذهن کودک است توجه داشته باشد.اگر انتظار کودک از صدمه دیدن تقویت نشود ، رشته جدیدی از انتظارات را یاد می گیرد .دندانپزشک می تواند مطمئن باشد که کودک درک جدیدی از مطب دندانپزشکی و ارتباط تازه ای با دندانپزشکی پیدا کرده است، در نتیجه رفتار ناپسندی که در گذشته کسب کرده بود ، فروکش می کند.این مسئله مهم را باید مد نظر قرار داد که برای تغییر در پاسخ باید محرک را تغییر داد یعنی در مواجهه با رفتار منفی باید یک سلسله موارد جدید در ذهن کودک تداعی گردد.افراد به محرکهای شرطی پاسخ می دهند اگر محرک اصلی با محرک جدید خیلی به هم شبیه باشند آنگاه پاسخ نیز مشابه خواهد بود این اصل به “قانون کلی محرک”یا”Stimulus generation “معروف است. اگر کودک تجربه ناخوشایندی از مطب دندانپزشکی دارد سپس به مطب دیگری نزد دندانپزشک دیگر و محیط و کارکنانی متفاوت برود، هنوز بیم دارد رخدادهای ناخوشایند قبلی را در مطب جدید نیز مشاهده کند. گروه دندانپزشکی باید چیز ” متفاوتی ” را برای خنثی کردن این پندار از خود نشان دهند. استفاده از N₂O می تواند یکی از روشهای باز آموزی باشد زیرا استفاده از این ماده بیانگر نوعی تفاوت در روش درمان است.^(۳)

۳-شرطی سازی آزارنده[۳]:این روش با نام HOME (دست بر روی دهان ) نیز معروف است که برای جلب توجه کودکان خیلی ناسازگار به کار میرود و شامل محدود کردن کودک ناسازگار و رفع محدودیت در صورت سازش و همکاری کودک است.یعنی با شروع رفتار نامناسب کودک ، روش HOME انجام شده و دندانپزشک دستش را روی دهان کودک می گذارد و در صورت همکاری کودک دستش را از روی دهان کودک بر می دارد.همزمان با بکارگیری این تکنیک باید تکنیک V.C هم بکار رود.تاکید شده که روش شرطی سازی مخالف معمولا کاربرد ندارد.اما در رویارویی کودکان ۳ تا ۶ ساله که توانایی برقراری ارتباط مناسبی دارند، به عنوان آخرین چاره به کار میرودLevitas  تاکید میکند که این روش برای کودکان خیلی خردسال ، نابالغ و آنهایی که ناتوانی و معلولیت جسمی ، ذهنی یا روانی دارند پذیرفتنی نیست همچنین در کاربرد این روش نباید مانع تنفس کودک شد و دست روی بینی کودک گذاشت.^(۳و۵)

 هدف این روش کنترل رفتاری ، ترساندن کودک نیست ، بلکه هدف جلب توجه کودک و ساکت کردن کودک است تا او صحبتهای دندانپزشک را بشنود و به دستوراتش (مثل باز کردن دهان.^(۵)

در کل روشهای کنترل رفتاری در دندانپزشکی کودکان به دو دسته : ۱-راهنمای رفتاری پایه ای و ۲- راهنمای رفتاری پیشرفته تقسیم می شود.

روشهای پایه ای شامل :

N₂O/P.S/Dis./P.R/Non Verbal Communication/V.C/TSD است.

روشهای پیشرفته شامل : Protective Stabilization/Sedation/HOM/G.A است.^(۴)

TSD: T= توضیح شفاهی روند کار با کلمات متناسب با سطح کودک (Tell)

            S= نشان دادن نحوه انجام کار به بیمار (Show)

            D= انجام دادن کار دندانپزشکی روی کودک (Do)

این تکنیک دیکته می کند که قبل از انجام هر کار دندانپزشکی ( به جز تزریق بی حسی یا هر روندی که باعث ترس کودک می شود و توضیح آن باعث سر کشی کودک می شود مثل پالپکتومی ) ، به کودک گفته شود که چه کاری قرار است انجام شود و سپس نشان داده شود و در نهایت عمل دندانپزشکی انجام شود. برای رسیدن به نتیجه دلخواه ، لازم است دندانپزشک لغات جایگزینی برای وسایل و کارهای خود به کار برد که برای کودک قابل فهم باشد مثلا به جای سر ساکشن از جارو برقی آب دهان یا به جای پوآر آب و هوا از تفنگ آبی و بادی استفاده کند یا به جای سر توربین از کلمه سوت استفاده کند.TSD  یک روش آموزشی است. وقتی که کودک اطلاعاتی را راجع به یک کار دندانپزشکی ، یک تکنیک یا یک وسیله بدست آورد، ترس او از ناشناخته بر طرف می شود.^(۵)

V.C: تغییر کنترل شده میزان بلندی و تون صدا برای تاثیر روی بیمار و جلب توجه و همکاری بیماراست.^(۴)در این روش لازم است اقتدار بیشتری را در برقراری ارتباط با کودک اعمال کرد.آهنگ صدا بسیار مهم است. باید آهنگ صدا در بر دارنده این مفهوم باشد که ” من اینجا رئیسم”. چهره دندانپزشک نیز باید نشان دهنده اعتماد به نفس وی باشد.در حقیقت یک دندانپزشک می تواند از روش کنترل صدا و حالت چهره استفاده کند.^(۵)

Non Verbal Communication: هدایت رفتار از طریق تماس مناسب بدنی ( مثل گذاشتن دست روی شانه کودک ، در حالی که کودک بر صندلی دندانپزشکی نشسته ) می تواند احساس دوستی و گرمی را برساند.Greenbaum  و همکارانش در یافتند که این نوع تماس بدنی به آ رامش کودکان ۷تا ۱۰ ساله کمک می کند.همچنینحالت صورت دندانپزشک جزئی از ارتباط غیر کلامی است.^(۳)

P.R: جایزه دادن به کودک در قبال رفتارهای مطلوب حین درمان دندانپزشکی جهت تشویق کودک و تکرار آن در آینده است. همه مردم و نیز کودکان واکنشی مثبت نسبت به تشویق دارند. بعلاوه دندانپزشکی کارامد برای کودک به معنای ارتباط مو^ءثر بین دندانپزشک و کودک و بر عکس می باشد. ^(۴)

Dis.: پرت کردن حواس کودک از یک پروسه دندانپزشکی ناخوشایند است. دادن یک استراحت کوتاه وسط یک پروسه دندانپزشکی پر استرس ، استفاده مناسب و بجا از روش Dis. است. هدف از Dis.  کاهش ناراحتی بیمار و تغییر یا جلو گیری از رفتار منفی کودک است. این روش را برای هر بیمار میتوان به کار برد و عدم تجویز خاصی ندارد.^(۴)

P.S: همیشه کودکان از والدینشان جدا نمی شوند. کودکان زیر ۳۶ تا ۴۰ ماهگی اغلب در صورتی که والدین همراه با آنها به محل کار بیایند ، همکاری بهتری خواهند داشت. اغلب والدین کودک کوچکتر از ۳ سال ،می دانند که آیا کودکشان در حضور آنها همکارتر است یا خیر. در سنین بالاتر از ۳ سالگی اغلب کودکان ، نیازی به همراهی والدین ندارند ولی دندانپزشک ممکن است ترجیح دهد که والدین کودک را در طی ملاقات دندانپزشکی همراهی کنند. اگر والدین کودک بزرگتر از ۳ سال ، همراه وی به محل کار بیایند ، باید آنها را آماده ساخت تا در صورت بد رفتاری و عدم همکاری کودک ، اتاق کار را ترک کنند. این توافق بین والدین و دندانپزشک درباره ترک اتاق کار باید پیش از نشستن کودک روی صندلی دندانپزشکی انجام گیرد.^(۵)

N₂O: یک تکنیک مو^ءثر و ایمن جهت کاهش اضطراب کودک و بهبود برقراری ارتباط با کودک است. اگر دندانپزشک از نیتروز اکساید و اکسیژن استفاده می کند باید به روشی ، کودک را با دستگاه آن و قطعه وسیله ای که روی بینی او قرار خواهد گرفت و احساسی که تجربه خواهد کرد ، آشنا کند.^(۵)

Protective Stabilization : محدود کردن حرکت کودک با یا بدون اجازه از بیمار جهت به حد اقل رساندن خطر آسیب به بیمار حین کار ، ناشی از حرکت بیمار است. هدف از این روش ، محدود کردن آزادی حرکت کودک با یا بدون اجازه بیمار جهت کاهش خطر جراحت او حین انجام درمان دندانپزشکی است. محدود کردن ممکن است توسط فرد دیگری غیر از دندانپزشک (دستیار ) یا یک وسیله ثابت کننده یا ترکیبی از ایندو باشد . استفاده از این روش ،پتانسیل ایجاد عواقب جدی نظیر آسیب روانی ، از بین رفتن ارزش و اعتبار شخص ، بی حرمتی به حقوق شخص و حتی مرگ را دارد. از این رو دندانپزشک باید شرایط هر فرد را در نظر بگیرد و این روش را به کار برد. موارد تجویز این روش :

۱-       بیماری که نیاز به تشخیص سریع یا درمان محدود دارد و به علت عدم بلوغ نمی تواند همکاری کند.

۲-       بیماری که نیاز به تشخیص سریع یا درمان محدود دارد و  نمی تواند به علت ناتوانی ذهنی و فیزیکی همکاری کند.

۳-       زمانی که ایمنی بیمار ، پرستاران و دندانپزشک یا والدین بیمار بدون استفاده از این روش به خطر می افتد.

۴-       بیمارانی که داروی آرام بخشی به آنها داده شده و نیازمند محدود سازی یا کمک جهت کاهش حرکات ناخواسته هستند.^(۴)

Sedation : برای بیمارانی کاربرد دارد که به عللی مثل سن یا وضعیت پزشکی ، فیزیکی یا روانی نمی توانند مراقبتهای دندانپزشکی را دریافت کنند.اهداف این روش حفظ ایمنی بیمار و سلامت او ، کاهش ناراحتی و درد ، کنترل اضطراب و کاهش آسیب روانی و کنترل حرکات بیمار جهت انجام بی خطر پروسه دندانپزشکی و در نهایت برگرداندن بیمار به وضعیتی که امکان ایجاد هوشیاری بدون خطر وجود داشته باشد.موارد تجویز Sedation :

۱-       بیماران مضطربی که روشهای کنترل رفتاری پایه و اولیه برای آنها موفقیت آمیز نبوده است.

۲-       بیمارانی که به علت نا توانی فیزیکی و ذهنی ، عدم بلوغ ذهنی و احساسی قادر به همکاری نیستند.

۳-       جهت بیمارانی که Sedation  می تواند باعث حفاظت ذهن و روان در حال رشد آنها و کاهش خطرات پزشکی باشد.

۴-    داروهای آرام بخش ممکن است از راههای استنشاقی یا خوراکی ، مقعدی ، زیر مخاطی ، داخل عضلانی و یا داخل وریدی تجویز شوند.ترکیب داروها و انتخاب یکی از روشهای تجویز فوق برای بیشتر کردن اثر و افزایش ایمنی و پذیرش بیمار متداول است.استنشاق ترکیب N₂O –O₂ اغلب همراه با یکی از این روشهاست. ^(۴)

HOM: در این روش دندانپزشک دستش را روی دهان کودکی که جیغ می زند می گذارد. این روش که برای مقابله با خشم یا سایر حالات ابراز عصبیت بکار می رود، باید تو^ءام با کنترل صدا باشد.این روش برای برخی انواع شخصیتی کودکان کاربرد مناسبی دارد.کاربرد این تکنیک به معنی تنبیه کودک نیست بلکه تنها برای جلب توجه کودک و ساکت نمودن وی در حدی است که بتواند آنچه را که دندانپزشک می گوید ،بشنود.^(۵)

G.A: شرایط کنترل شده ای از بیهوشی همراه با از دست دادن رفلکسهای محافظتی نظیر توانایی باز نگهداشتن ناخودآگاه راه هوایی (رفلکس سرفه) و پاسخ هدفمند به محرکهای فیزیکی یا دستورات شفاهی است.استفاده از این روش گاهی برای مراقبتهای دندانپزشکی با کیفیت برای کودک لازم است. موارد تجویز بیهوشی عمومی:

۱- بیماران دارای مشکلات خاص ذهنی ، جسمی یا پزشکی مخاطره آمیز

۲-بیماران نیازمند به درمانهای دندانپزشکی یا جراحی که امکان بی حسی موضعی مو^ءثر دندانهای آنها به دلیل عفونت حاد ،اختلالات آناتومیکی یا آلرژی وجود ندارد.

۳-کودکان یا نوجوانانی که عدم همکاری ، ترس،اضطراب و مقاومت آنها بسیار زیاد است یا ارتباط پذیر نبوده و نیازهای دندانپزشکی آنها خیلی مهم باشد ، طوری که انتظار بهبود رفتار در آینده نزدیک وجود ندارد.

۴-بیمارانی که صدمات شدید به دهان و صورت و یا دندانهای آنها وارد شده است.

۵-بیماران نیازمند به درمانهای دندانپزشکی جامع که امکان درمان کامل آنها از راههای دیگر وجود ندارد.

۶-بیماران نیازمند به درمانهای دندانپزشکی که بیهوشی عمومی سبب محافظت از تکامل روانی آنها می شود و یا از خطر های پزشکی می کاهد. ^(۴)

–

فهرست

 چکیده: ۱

مقدمه. ۲

کلیات.. ۶

متغیر های موثر بر رفتار دندانپزشکی کودکان: ۶

۱-اضطراب مادری: ۶

۲-تاریخچه پزشکی: ۷

۳-آگاهی از مشکلات دندانی: ۷

طبقه بندی رفتار کودکان از نظر همکاری: ۸

والدین بیمار خردسال: ۹

راهبرد های گروه دندانپزشکی: ۱۰

کنترل رفتار و ارتباط با کودکان : ۱۱

مروری بر مقالات.. ۱۹

اهداف مطالعه. ۲۷

مواد و روش ها ۲۸

معیارهای ورود به مطالعه: ۲۸

ساخت فیلم: ۲۹

روش اجرای تحقیق: ۳۰

آزمون t  و روش : V.C. 42

بحث و نتیجه گیری.. ۴۶

نتیجه گیری.. ۵۶

منابع. ۵۷