دانلود مقاله ورزش کاراته

دانلود مقاله ورزش کاراته

کاراته
کاراته یک نوع ورزش رزمی است. به معنای روش مبارزه و دفاع با دست خالی (بدون سلاح) و شامل ضربه‌های سریع دست و پا.
کاراته دارای قدمتی پنج هزار ساله است و یکی از استادان اولیه و مبتکران این فن بودیدهاراما است که حدود ۵۲۵ سال قبل از میلاد مسیح می زیسته است. وی که از پیشوایان مذهبی بودایی بود، به تنهایی از هند به راه افتاد و پس از راهپیمایی چند هزار کیلومتری خود و با پشت سر گذاشتن موانع طبیعی بسیار مشکل موجود در آن زمان به چین رسید و در ایالت هون نان و معبد شائولین اقامت گزید. تعالیم بودیدهاراما شامل تمرینات شدید انضباطی و رعایت پرهیزکاری بود. وی ۹ سال رنج و ریاضت همراه با تفکر و برای این که شاگردانش نیز بتوانند در مقابل ساعت‌های طولانی تفکر و اندیشه تاب مقاومت بیاورند و نیز با زورگویانی که تعالیم مذهبی و مردان دین را سد راه خود می‌‌دیدند به مبارزه و مقابله برخیزند ۱۸ حرکت تمرینی را ابداع نمود که در حقیقت زیر بنای حرکات کاراته امروزی است.
کاراته امروزی شکل تکامل یافته ای از کمپوی چینی (بوکس چینی) می باشد که در ابتدا اوکیناواته نامیده میشد. از هنگامی که حکومت‌های استبدادی در چین سلسله کینک ۱۶۴۴ سلسله ساتسوما در اوکیناوا به منظور جلو گیری از ورزیده شدن مخالفان و نیز تحت کنترل در آوردن مردم قانون منع استفاده از شمشیر را به مورد اجرا گذاشتند و به جمع آوری سلاح‌های رزمی اقدام نمودند مردم به سوی آموزش هنر مبارزه با دست خالی روی آوردند که همین امر باعث شکوفایی هرچه بیشتر کاراته شد.
در سال ۱۹۲۱ یکی از بزرگ‌ترین استادان کاراته جزیره اوکیناوا گیچین فونا کوشی ۱۸۶۸-۱۹۵۷ توانست با قدرت و ظرافت تمام کاراته را به ژاپن معرفی نماید و برخی دیگر از هنر جویان که تحت تعلیم بزرگ‌ترین استادان اوکیناوا قرار گرفته بودند، تکنیک‌های سنتی را با یکدیگر ترکیب نموده و سبک‌های متعددی از کاراته را به وجود آوردند.
سال ۱۳۴۲ سال ورود کاراته به ایران توسط هرمز میربابایی و محمدعلی صنعتکاران و فرهاد وارسته هستند می‌‌باشد.
در حال حاضر، سبکهای مختلف کاراته، بالغ بر صدها سبک می‌شود که در واقع، بازگشت همه آنها به چهار سبک اصلی و مادر از سبک‌های اصلی و کنترلی و یک سبک نیمه کنترلی می‌‌باشد.

کاراته چیست؟
کلمه ژاپنى «کارا» به معنى خالى و «te» یعنى دست است این هنر رزمى که (karate-do) نام دارد به معناى روش استفاده از دستان خالى است و براساس اصول دفاع شخصى طراحى شده است.
نخستین بار کاراته در جزیره Okinawa توسط روستاییانى که طبق قوانین حاکم اجازه استفاده از سلاح (براى دفاع از خود) را نداشتند شکل گرفت و متولد شد. آن ها با الهام از هنر جنگى قدیمى در چین توانستند شیوه اى جدید به وجود آورند و به عوض در دست گرفتن اسلحه از دست ها و پاهایشان استفاده کردند.
کم کم با عدم نیاز به استفاده از این روش براى دفاع از خود، این وسیله دفاعى تبدیل به یک «هنر» شد و آن را هنر یا ورزش رزمى نامیدند و به گوشه گوشه جهان رسید و در حال حاضر چندین سبک مهم کاراته در دنیا اجرا مى شود.

چشم انداز تاریخى کاراته
«Okinawa» زادگاه یا محل تولد کاراته یکى از چندین جزایر کوچک جنوب ژاپن است که به خاطر وضعیت و موقعیت جغرافیایى بسیار خوب و مناسبش ارتباط فرهنگى و تجارى زیادى با چین و ژاپن براى قرن ها داشته است. به همین خاطر عرصه مبادلات بین مردم این جزایر با کشورهاى همسایه از تبادل کالا و خدمات فراتر رفت و حتى شیوه هاى تدافعى و رزمى نیز انتقال یافت. به جهت تأثیر دائمى ملوانان و تجار چینى جنگ هاى داخلى در این جزیره تحت تأثیر  (Chan Fa) یا روش استفاده از مشت در نبردها ( که در چین متداول بود) قرار گرفت.
همانطور که ذکر شد وضعیت استراتژیک خاص این منطقه باعث شد که چینى ها و ژاپنى ها بارها به Okinawa هجوم برند تا از این جزیره به عنوان پایگاه سیاسى نظامى خود استفاده کنند و جاى تعجب نیست اگر در چنین شرایطى این مردم به دنبال راهى براى دفاع از خود بوده باشند بدون داشتن سلاح و براساس قوانینى که به آن ها اجازه استفاده از اسلحه را نمى داد شروع به استفاده از شیوه هاى دفاعى به کمک بخش هاى مختلف بدن و با دستان خالى و پاهاى برهنه کردند.
در شروع این هنر به طور مخفیانه آموزش داده مى شد و از آن جایى که بیشتر این آموزش ها در شب انجام مى شد. شاگردان با لباس خواب بر سر تمرینات حاضر مى شدند و همان لباس خواب ها با تغییراتى به شکل لباس هاى کنونى یا (gi) امروزى درآمد.
در طى سال ها و با گذر زمان ممنوعى آموزش کاراته کمتر شد و گسترش یافت تا اینکه در سال ۱۹۰۲ به طور رسمى مبارزه با استفاده از اصول کاراته به نمایش گذاشته شد و از آن جا بود که کاراته به میان جوانان ژاپنى راه یافت و با استقبال شدیدى که در این کشور از آن شد در سال ۱۹۴۸ انجمن کاراته ژاپن را تأسیس کردند. (JKA) و با شکل گیرى این انجمن رسمى بود که کاراته در سرتاسر جهان با سرعت بیشترى گسترش پیدا کرد.
سال ۱۹۳۶ و ملاقات استادان این رشته
در این سال Ryukyu Shimpo یک روزنامه در Okinawa بانى و حامى برگزارى جلسه اى شد تا استادان این رشته به تبادل نظر با هم پرداختند و از همین زمان براى این شیوه دفاعى نام کاراته را انتخاب و اصولى مشترک را طراحى کردند.
دلایل تغییر نام:
۱- در درجه اول مى خواستند هیچ ریشه اى از فرهنگ و اصول چین در این رشته ورزشى بر جاى نماند چرا که تأثیرات شدید نفوذ چین را در آن حس مى کردند. پس بهتر بود که از کلمه اى جدید استفاده شود.
۲- این نام نزدیکى بیشترى به فلسفه Zen که معتقد به تفکر و ریاضت بود داشت.
۳- در ضمن این که از نظر لغوى کلمه اى مناسب و مترادف با این شیوه دفاعى بود (استفاده از دستان خالى)