تحقیق از آستین طبیبان، قولی در مسئولیت مدنی پزشکان

دانلود تحقیق از آستین طبیبان، قولی در مسئولیت مدنی پزشکان
چکیده:
درباره مسئوولیت مدنی پزشکتن درحقوق کنونی ایران ، دو متن قانونی مهم وجود دارد : ‏مواد۳۱۹ و۳۲۲ قانون مجازات اسلامی درحالی که متن نخست ، مسئوولیت طبیب را دربرابر بیمار ‏مسوولیتی محض معرفی می کند ، متن دوم به پزشک اجازه می دهد تا با اخذ برائت از بیمار از ‏هرگونه ضمانی مبرا شود. ‏
دراین مقاله باتوجه به سابقه فقهی این دو ماده، اغراق درمسئوولیت مطلق وبی مسوولیتی طبیبان ‏تعدیل شده است. ‏

مقدمه ‏
‏۱٫سنت گریز ازدرمان مادی ‏
پزشکان ، این جغرافی دانان عالم صغیر انسان (۱) بوالفضولان نظام جاری طبیعت اند که با گریزی ‏وجسوری، اسرای پنهانی را به عالم سمر کرده اند که قرن هاست نزد عامه مردم درپیله هایی از ‏تقدسی مبهم ، منطوی ودرهاله ای از حرمتی مرموز مندمج است . مومنان همواره چنین ا((اسفصای ‏دراسباب)) را دخالت درسیر طبیعی جهان به سوی مقصد خود می دانستند وعارفان آنرا مغایر با اصل ‏‏((توکل))می دیدند، پروردگار برای هروکالت وتوکلی کافی است (۲) پس توکیل طبیب ودرمان ‏خواستناراو ، چیزی جز عملی فضولی نیست . (( طبیبان طبیعت )) (۳) خود اسبابی هستند دربندسبب ‏هایی دیگر همچون سرکنگبین وروغن بادام: ‏
آن طبیبان آنچنان بنده سبب گشته اند ازمکر یزدان محتجب ‏
‏(مثنوی شریف ۶/۳۶۷۹) ‏
سبب را می بینند اما ازدیدن (( سبب گردان )) عاجزند . به همین دلیل گاه تدبیرشان با تقدیر الهی ‏سازگارنمی افتد وعلاجشان برصفرا وقبض می افزاید . بدین ترتیب همواره عارفان ترجیح می دادند ‏که درد خود را از چنین طبیبان مدعی نهفته دارند ، باشد که از خزانه غیب ، دوایشان کنند.(۴) پس ‏گروهی به حرمت استعلاج از پزشک باور یافتند (۵) ودسته ای اگر چه دررجوع به حکیم ، گناهی ‏نمی دیدند اما مومن بیماررانیز به تداوی خود از طریق طب مکلف نمی دانستند – یعنی (( وجوبی)) ‏دردرمان پزشکی مرض، احساس نمی کردند.(۶) ‏
بدین گونه ، دست کم درزمانهای گذشته وجاهت شرعی طبابت ، امری مسلم نبوده است . مصلحان ‏بزرگی چون غزالی ومولوی می کوشیدند تا با بیان حقیقت توکل ونیز تقسیم انواع داروها ودرمان ‏های دنیایی، استعمال برخی از آنها را چنان توجیه کنند که به مذاق مومنان تلخ نیاید ، چنانکه مولانا ‏اگر چه توکل را رهبر می داند اما توسل به سبب رانیز سنت پیامبر معرفی می کندوکاهلی درآن را ‏گناهی بزرگ می شمارد (۷) وغزالی نیز میگوید : (( بدان که پنهان داشتن بیماری، شرط توکل ‏است بلکه اظهار کردن وگله کردن مکروه است الا به عذری ، چنانکه به طبیب گوید.(۸) و (( بدان ‏که علاج بر سه درجه است :یکی قطعی، چون علاج گرسنگی به نان وعلاج تشنگی به آب وعلاج ‏آتش که درجایی افتد بدانکه آب بروی زنی، دست بداشتن این از توکل نیست بلکه حرام است دوم ‏آنکه نه قطعی بود ونه ظنی مگر آنکه محتمل باشد که اثر کند چون افسون وداغ وفال وشرط توکل ‏دست به داشتن این است چنانکه درخبراست ،چه کردن این ، نشان استقصا بود دراسباب واعتماد ‏برآن ..درجه سوم میان این هردو درجه است تاآنکه قطعی نبود لکن غالب ظن بود، چون قصد ‏‏(رگ زدن ) وحجامت ومسهل خوردن وعلاج گرمی به سردی وسردی به گرمی ودست بداشتن این ‏حرام نیست ولکن شرط توکل نیز نیست وبود که دربعضی احوال، کردن از ناکردن اولی تر ودلیل ‏بر آنکه شرط توکل ، ترک این نیست قول رسول( ص) (۹) وفعل وی است ‏

فهرست مطالب
چکیده
مقدمه
سنت گریز از درمان مادی
مواجهه حقوق و پزشکی
تعهد قراردادی و غیرقراردادی پزشک
تعهد به نتیجه پزشک
قرارداد با بیمارستان
جایگاه نامعلوم اذن در فقه
پزشک و عرف پزشکی
طبیب و متطبب
احتیاط های معمول پزشکی
شیوه ها و مکتب های پزشکی
اخلاق پزشکان وخسارت های معنوی