مقاله در مورد منادا

این تحقیق در مورد منادا در زبان عربی می باشد و توضیحات کاملی در مورد منادا در زبان عربی بیان می نماید.

مقدمه
زمانی که بخواهیم فردی را مورد خطاب قرار داده و صدا بزنیم از اسلوب خاصی استفاده می کنیم: ای علی / محمّد!

که به واسطۀ آن توجه فرد مورد نظر را جلب می نمائیم؛ در عربی نیز از همین اسلوب استفاده می کنیم: یا رجلُ که در اصل یعنی ((اُنادی رجلاً)) (مردی را صدا می زنم)، پس در تعریف منادا می گوئیم:

منادا اسمی است که برای جلب توجه آن به وسیلۀ یک حرف ندا مورد خطاب قرار می گیرد و جانشین فعل «اُنادی» شده است و البته حرف ندا می تواند حذف شود.

منظور از منادای مفرد این است که تنها یک کلمه است و کلمات مثنی و جمع نیز می توانند منادای مفرد واقع شوند. همان طور که پیش از این به اختصار بیان کردیم از میان انواع منادای مفرد، منادای علم و منادای نکرۀ مقصود، مبنی بر ضم هستند امّا منادای نکرۀ غیر مقصوده و نکرۀ مقصودۀ موصوفه (نکرۀ مقصوده ای که دارای صفت است) لفظاً منصوب هستند.

هر دو نوع منادای غیر مفرد (مضاف / شبه مضاف) نیز لفظاً منصوب هستند. اکنون می خواهیم به توضیح بیشتر هر یک از این منادا ها و تفاوتشان بپردازیم:

– منادای علم، به دلیل معرفه بودن و شناخته شده بودن آن نزد مخاطب به منادای علم معروف است.

– منادای نکرۀ مقصوده، منادایی است که متکلم فرد خاصی را مورد نظر دارد امّا برای متکلّم شناخته شده نیست.

– منادای نکرۀ غیر مقصوده، منادایی است که متکلّم فرد خاصی را در نظر ندارد بلکه هر کسی که به وی پاسخ دهد مورد نظر متکلم است مانند زمانی که یک نابینا برای آن که از خیابان گذر کند نیاز مند فردی است لذا به طور نا مشخص فردی را صدا می زند تا کسی به وی یاری رساند.

– منادای مضاف، منادایی است که به کلمۀ دیگری اضافه شده باشد.

– منادای شبه مضاف، منادایی است که به کلمۀ دیگری اضافه شده و در آن کلمه عمل می کند یعنی علاوه بر آن که آن را مضاف الیه خود قرار می دهد، کلمۀ مشتقی است که کلمۀ دوم را معمول خود قرار می دهد و در آن عمل می کند.

فهرست مطالب
مقدمه
انواع منادا
اعراب منادا
اعراب و بناء
حذف منادا
تابع منادا
حکم منادای مضاف به یای متکلّم
نکاتی در چند منادای خاصّ